brrrrrrr....
…. Zo en daar
zitten we dan op vlucht KL0461 op stoel 39J helemaal geïnstalleerd en klaar
voor vertrek. Wel zijn stoelen 39H en 39I nog leeg en we moesten toch als
eerste het vliegtuig in omdat we achterin het vliegtuig zitten. Maar goed er
zijn altijd laatkomers of net zoals de vlucht naar Paramaribo voor ons late
vertrekkers. Doordat de vlucht voor ons te laat vertrok konden wij pas later
door de douane en ook pas later het vliegtuig in omdat er simpelweg nog een
vliegtuig op de plek stond waar wij in moesten stappen. Maar dit hadden we al
achter de rug en ik zat te wachten op het vertrek. Nagenoeg vlak voor vertrek
kwam er een Russisch gezinnetje, bestaande uit vader Victor, zou zo de
tweelingbroer van Poetin kunnen zijn, hoog geblondeerde moeder Natashia, en
zoonlief van 14 jaar waarvan ik de naam
niet weet. En daar werd een blik mijn kant op geworpen door Natashia met
hieraan gekoppeld het mondelinge verzoek of ik met zoonlief wilde ruilen van
plek. Het antwoord viel tegen want ik wilde blijven zitten waar ik zat. Zelf de
zin… we are family… kon me niet van mijn stoel krijgen. Na wat uitgefoeterd te
zijn in het Russisch en de zin van moeder Natashia … don’t even think of waking
me up if you want to get to toilet…. bezetten vader en moeder naast mij de stoelen
met zoonlief er pal voor. Na nog een verzoek van vader Victor waarop moeder
Natashia naar hem toe, in het Russisch weer, een snauw gaf was de koudeoorlog
wel begonnen. Maar daar gingen we. Na een uurtje was mevrouw wel onder zeil mede
dankzij wat flesjes witte wijn. De vader had ook dezelfde hoeveelheid rode wijn
op dus die zal ook wel snel naar dromenland gaan. Zover de Russen een
dromenland hebben dan. Ik zou dat niet weten. Het schoonheidsslaapje van
Natashia ging wel met enig geronk gepaard en dat is toch eigenlijk wel knap op
boven het geluid van de motoren uit te komen. Ondertussen zaten we halverwege
de plas tussen de Europe en de USA en van al dat staren naar het water moet men
toch wel eens naar de wc. Gelukkig had mevrouw dezelfde behoefte. Dus ik dacht
haha ze slaapt niet meer dus ik kan nu ook gelijk achter haar aan. Maar had ik
dat even mis. Poetin liet zijn vrouw wel door maar toen ik na een minuutje
wilde volgen bleef de slagboom gesloten. Meneer bleef strak met zijn benen
tegen de stoel aan zitten. Na mijn vraag of ik er langs mocht en na wat gestaar
in elkaars ogen begon de slagboom iets te bewegen. Net niet genoeg om er
gemakkelijk langs te komen. Dus met een flinke stap was ik weer op vrij
terrein. Zo dat luchtte op. En nu weer terug. Er was toen inderdaad een dubbele
slagboom opgeworpen die me er niet door wilde laten. Dus het staren begon weer.
En wederom ging het allemaal moeizaam opzij. Maar goed ik zat weer. Inmiddels
weer een paar uur verder en mevrouw Natashia had wederom een flesje witte wijn
weten te bemachtigen en ingeschonken. En toen viel haar halfvolle bekertje om.
Het servetje van Poetin en Natashia waren niet genoeg om het wijnvocht op te
deppen. En daar kwam zowaar uit het westen een witte vlag in vorm van mijn
servetje wat geaccepteerd werd. En hier was de vrede getekend. Er werd een
thank you gezegd en en werden handen met Poetin geschud. En er werd een poging
gedaan om zowaar een gesprekje op te zetten. Maar ik had mijn
dronkenmans-Russisch/Engels woordenboek niet bij me. Dus ik begreep er niks
van. Maar er werden weer handen geschud met Poetin en het belangrijkste was dat
de vrede getekend was.
