Erin McKeown

Hasting on Hudson

Waar een klein meisje net zo groot in kan zijn als haar gitaar. Het zingen en spelen van eigen folk liedjes. Te lang geleden al eens gezien in Paradiso en al veel langer fan. Ditmaal was ze met een bandje afgedwaald naar Hasting on Hudson. Dus ik dacht dus dan ik maar ook. Ben nu toch in de buurt van dit gehucht. Maar dit alles mag de pret niet drukken. De zaal was dus ook even klein als het postuur van Erin en paste geheel in de sfeer van het stadje. Het was wel even fijn om uit de hectiek van Manhattan te zijn. Met een vrouw of 43 en een man of 5, want er was ijshockey op tv, vulde we de helft van de zaal. Maar na aanvang vulde de noten de zaal beter dan het gezelschap ooit had kunnen durven dromen. De liedjes volgde elkaar op met veel aanhef tussendoor van waar het liedje nou eigenlijk over ging. Is wel leuk als er iemand een stukje van zich zelf zo bloot geeft dat ze de ziel van het liedje vrij geeft door te vertellen waar het idee vandaan kwam. Maar na ongeveer een uurtje gespeeld te hebben nam Erin een korte pauze om na de pauze nog ene klein uurtje te spelen. En natuurlijk werd er in een nummer even gegrepen naar de hit Happy van Will Pharrell. Waar ook iedereen op reageerde door met de handen te gaan klappen. Maar na de laatste toegift had ik nog 8 minuten om de trein naar the City te halen. En het geluk van een klein dorp is dan ook dat het station lekker dichtbij ligt om zo snel mogelijk weer weg te gaan uit dit stadje.

Wel erg jammer dat er erg weinig mensen op afkwamen. Het stond nog zo duidelijk aangegeven op de Billpile.